10 augustus 2025

Voor het ontbijt maak ik met Timber een toer door het dorp/stad. We vinden vele groene plekjes. Daarna
schuiven we aan aan een uitgebreid ontbijtbuffet. We zijn de eerste in de ontbijtzaal en kunnen rustig starten met ons ontbijt. Op de achtergrond speelt de Duitse versie van Bibi, de kleine heks. Dit stond hier vroeg in huis ook op op zondag. Na het ontbijt gaan de spullen in de auto en vertrekken we.

Het vertrek gaat niet zoals gehoopt. De auto schokt bij acceleren,  het suizende geluid is er nog steeds en achter de auto verschijnt zwarte rook. We zijn inderdaad wat in rouw maar dit zagen we liever niet.  Mijn stressniveau gaat stevig in overdrive. Dit trek ik niet, zeker niet met de ring van Hamburg voor de boeg, onze horrorplek. We zetten de auto aan de kant bij een gesloten garage. Leon gaat alle leidingen af, olieniveau en koelvloeistof worden nagekeken, alles lijkt normaal. We zoeken online wat op en Leon denkt aan een vuile roetfilter. Hij is van mening dat bij sterk gas geven alles wel zal los lopen. Dus toch naar de snelweg. Het schokken stopt, het suizen en roken niet. We rijden de snelweg op en net voor we de ring van Hamburg bereiken gaat een Polizeicombi voor ons rijden, achteraan verschijnen rode neonletters: “bitte folgen si mir, follow me”. We rijden achter de combi de snelweg af met mijn stresslevel tilt. De
2 agenten zijn zeer vriendelijk, 1 ervan spreekt best vlot Engels (Leon spreekt geen Duits). Onze papieren worden nagekeken, ze weten niet hoe het nu juist zit met een Zweedse leenauto, maar gaan akkoord. We vertellen een beetje ons verhaal. Gelukkig was het roken even opgehouden bij het achter hen aanrijden.
We krijgen fiat om verder te rijden. Oef.

Weer naar de snelweg en we zijn nog niet goed en wel op de ring van Hamburg of er is file: de kanten worden gemaaid en niet alle rijstroken zijn berijdbaar. Daarna gaat het snel we er vlot door de Elbetunnel en zo richting Bremen. Het roken is er soms erg en dan weer niet. Af en toe worden we er op attent gemaakt door een achterligger. Als Leon de cruisecontrole opzet is het roken miniem. Zo rijden we richting Bremen om daar in de file terecht te komen. Van rokende auto is er nu geen sprake. Een passerende Zweed wil in de file door de openstaande venster een babbel slagen, maar stuit op Leon, weg conversatie want die spreekt geen Zweeds. We redden Bremen. Eens voorbij de drukte van de stad, zetten we ons op een parking en lunchen staand aan de koffer. Het is ook daar erg druk. Daarna rijden we naar Cloppenburg waarna we een stuk over de provinciale baan moeten en laten we als het ware een stevig rookgordijn achter doordat we telkens weer van snelheid moeten wisselen. Ter
hoogte van Emmen rijden we Nederland binnen en kan de auto weer op cruisecontrole. Langzaamaan daalt mijn stressniveau en ook de hoeveelheid rook.  Ter hoogte van Utrecht moeten we via Rotterdam
omdat er een snelweg is afgesloten. Via de gekende weg gaat het richting België. Ter hoogte van Zandvliet rijden we Vlaanderen en de provincie Antwerpen binnen. Nog een half uurtje rijden en we zijn weer thuis van toch wel een bewogen reis. We sluiten af met de gekende frietjes.

Ondertussen is de procedure gestart voor de invoer van de auto naar Nederland, werd de luchtfilter door Leon gereinigd, een reinigende vloeistof voor de injector aan de brandstoftank toegevoegd en is het schokken en roeten zo goed als voorbij.

We hebben er in elk geval een stevig vakantieverhaal aan overgehouden. Maar zal ons vooral “LandRover
owners helpen LandRover owners, no matter what” bijblijven. De hulp op zaterdag bij de panne, de solidariteit op de kampeerplek bij het träffen maar vooral de geste met de Zweedse auto vervullen ons met de nodige warmte. We zijn er nog maar eens mee geconfronteerd geworden welke warme mensen de Zweden eigenlijk wel zijn.

9 augustus 2025

Terwijl de nevel langzaam optrekt, wandel ik met Timber in het bos om het hotel. Daarna gaan we
naar het ontbijtbuffet. Het werd groots aangekondigd bij onze incheck gisteravond maar wij vinden het wat karig. Een erg positief iets is wel het glutenvrij brood. Alle brood dient echter eerst getoast te worden. Het smaakt in elk geval en nadat de spullen weer hun plek in de auto krijgen en Timber in de bench zit, kunnen we weer op weg met dit keer als doel: Duitsland, net voor Hamburg overnachten.


We kiezen nu wel voor de autosnelweg richting de boot in Helsingborg. Het gaat vlot en om half 10 staan we aan de kassa. We nemen een ticket en sluiten aan in de rij bij de andere auto’s. Al snel kunnen we inschepen voor de korte vaart (20 minuten). We wandelen even naar dek en zien de boot de haven uitvaren. Aan de overkant ligt Denemarken in de zon. Het waait stevig tijdens de overtocht. Vele zeilboten
maken van die wind gebruik maar komen daardoor wel letterlijk in ons vaarwater. Een stevig hoorngeluid vanaf onze boot maakt het hen duidelijk dat ze moeten wegkomen.

We mogen bij de eerste ontschepen en rijden Denemarken binnen. Vanaf hier volgen we de weg naar
Kopenhagen. Op een parking houden we halt voor een koffie/theepauze. Vermits we ontbijt in het hotel hadden, moeten we nog eerst water koken vooraleer we iets kunnen drinken. Dat lukt aardig en niet veel later vervolgen we onze weg tot de splitsing richting Odense. Dit is te bereiken tolbrug de Storebæltbrug. Deze is minder lang dan de Öresundbrug tussen Denemarken en Zweden. Net na de brug houden we halt om te lunchen. Stoeltjes uit de auto, een bak als tafel en we kunnen eten. We zien de pilaren van de brug, waar we net overreden, in het water staan. Na het eten met Timber aan de wandel en we kunnen richting Flensburg. Met nog een brug over te steken naderen we de Deens/Duitse grens. Voor onze kant gaat de grensovergang vlot. Aan de overkant is er nog steeds controle. Dat merkten we al in 2016, het is er zeker niet op verminderd.

Iets na half 5 beginnen we aan onze zoektocht voor een overnachting. Normaal zetten we onze camper
in Neumunster, maar niets is normaal de laatste week van onze reis. We rijden naar Rendsburg, daar zag Leon een camping met huisjes. Alles volzet. We worden de weg gewezen naar een hotel. Dus daarnaartoe. De kok staat achter de balie en weet dat er geen plek meer is, hij weet ons tevens te vertellen dat er nergens in Rendsburg plek te vinden is omwille van een festival. Itzehoe, daar zou nog
wel iets te vinden zijn. Dan maar die kant op. Het eerste hotel daar laat geen honden toe, het andere dat wel honden toelaat is volgeboekt. De dame achter de balie belt nog enkele hotels af maar nergens is er plek. Wat missen we de camper. Ondertussen had ik al een aantal maal een hotel proberen te bellen waar
bijstond dat ze huisdiervriendelijk waren, maar tevergeefs, tot bij het buitenkomen van het laatste hotel. Gelukt. Ik krijg iemand aan de lijn en reserveer een kamer voor 2 en hond. We rijden nog een half uur richting Elmshorn. Ondertussen horen we bij de auto een suizend, ruisend geluid bij het gas geven,
maar verder gaat alles vlot. Airco aan, airco af, verluchting aan en weer af, maar het veranderd niet. Daar in Elmshorn parkeren we uiteindelijk de auto iets na half 8 bij hotel Drei Kronen. We worden vriendelijk ontvangen, brengen alles administratief in orde en gaan naar de kamer. We laten Timber achter om even
iets te gaan eten. Ons wordt aangeraden om iets verder dan het hotel bij Sandhu te gaan eten. We bestellen beide een schnitsel, iets wat al op ons lijstje stond van in Zwitserland. Het smaakt. Terug aan het hotel kijkt Leon eerst onder de moterkap. Hij ziet dat de 2 delen van de luchtfilter los zitten en zet ze met de klipjes terug bij elkaar, op hoop van zegen. Daarna is het tijd voor een rondje met Timber en dan naar bed.

8 augustus 2025

Het weer is goed zodat we buiten kunnen ontbijten. Ik maak een leuke wandeling door het bos met
Timber en ontdek dat er toch nog best wat blauwe bessen hangen. Ik graaf de bessenkam op en ga op pad. Vrij snel is mijn potje vol en kan ik dat afvinken van mijn todo-lijstje en… door de kam te gebruiken zie ik niet pimpelpaars.

We geven de sleutel af en vertrekken richting Habokyrka. Maar eerst houden we halt bij de Fiskebäcks kapell. We kunnen ze niet bezoeken, spijtig.

Dan maar naar het eigenlijke doel: de kerk van Habo. De eerste kerk op deze plaats werd waarschijnlijk
in de 12e eeuw gebouwd, halverwege de 14e eeuw gewijd en kreeg zijn huidige uiterlijk in 1723. De kerk is vrijwel uitsluitend van hout gebouwd. Zowel het hoge middenstuk als de lagere zijbeuken zijn volledig
beschilderd. De 2 schilders uit Jönköping hadden er moed op. We ontdekken op de plafonds van de zijbeuken de 12 apostelen waaronder Andreas en Bartholomeus, zij staan in afbeeldingen uit de geloofsbelijdenis.  Ook de houten figuren op de preekstoel beelden de 12 apostelen uit met in het midden een Jezusfiguur. Verder bevinden zich er vooral voorstellingen uit de catechismus van Luther zoals de 10 geboden, het Onze Vader,… Voorts vind je er ook een stukje Zweedse geschiedenis in terug. De sacristie is het enige deel in steen en de doopvont in zandsteen is het oudste voorwerp in de kerk. In de toren van de kerk zelf hangen geen klokken, deze bevinden zich in de vrijstaande klokkentoren. We zijn overdonderd door de hoeveelheid schilderwerk en raken met moeite uitgekeken, laat staan dat we alles kunnen fotograferen. Een druk geheel maar zeker de moeite waard om te bezoeken. Weer een onverwachte parel ontdekt.

Na de kerk gaat het richting Maxi ICA want er dienen nog aankopen te gebeuren vooraleer we naar huis gaan. Het lijkt vandaag wel gratis want om 11u ’s morgens vinden we amper een parkeerplek op de enorme parking. Ook in de winkel is het druk zeker aan de fikabroodjes, maar het blijft doenbaar. We nemen wat roggemeel mee, bilar (autosnoepjes) in allerlei smaken, wat vriendjes, ingelegde haring en räksalad (garnaalsalade), ook de laatste broodjes en bananen worden in het winkelkarretje gelegd. Het lukt ons om in de drukte zonder ongelukken van de parking te geraken en dan gaat het richting Helsingborg. We zullen niet helemaal tot daar geraken maar wel in de buurt ervan een slaapplek zoeken. Het is lastig om vanuit de auto nu foto’s te nemen onderweg want ik zit veel lager dan in de camper. Ik doe mijn best als we weer tussen de meren rijden. Het is duidelijk dat we meer zuidelijker komen want er zijn weer veel meer akkers vol graan. Toch rijden we nog een groot deel door groen en bos. Ook hier krijgen we toch even het Zwedengevoel, iets wat we niet hadden verwacht. We komen momenteel door de omstandigheden op plekken die we niet als eerste keuze hadden maar die toch meer dan de moeite zijn om te bekijken. We vinden een fijne plek om te lunchen en halen een bak als tafel uit de auto en zetten de stoeltjes erbij. Ook voor een koffie/theestop vinden we een bosweg om even te luchten en
Timber uit te laten.

En dan in rechte lijn naar een slaapplek. Eerst bij een camping gehoord voor een vrije stuga, die had er geweest maar met Timber mochten we er niet in. Dan maar op aanwijzingen van de campingbeheerder naar een andere plek gereden. Daar waren geen stuga’s maar wel een jeugdherberg. Bij het binnenkomen op weg naar de receptie struikelen we over een 100-tal paar schoenen. De jeugd respecteert de gewoonte
om niet met schoenen in huis of hier in de eetzaal rond te lopen. Vermits er geen stuga’s in de omgeving zijn, zoeken we naar een hotel. We vinden er 1 in de buurt van Åsljunga namelijk het Åsljungagården Nature Shelter Hotel. We worden vriendelijk ontvangen door een Indisch koppel. We krijgen een kamer en Timber kan mee. Bij de ontvangst volgt ook de gehele uitleg van het menu en wat er voor het ontbijt zal geserveerd worden. We zijn voorbereid. Nadat we geïnstalleerd zijn, gaan we naar het restaurant. Een Indisch maal in Zweden stond niet direct op de planning (er gebeurden deze vakantie wel meer zaken die niet op de planning stonden) maar het smaakt goed. We trekken ons terug op de kamer, laten Timber nog even uit en dan is de dag weer om.

 

7 augustus 2025

Nadat we alles weer hebben ingeladen en even met de borstel de stuga geveegd hebben, leggen we de sleutel in de desbetreffende brievenbus en rijden naar het Tivedens Nationalpark. 1 van de 30 grote nationale parken in Zweden. We parkeren ons in de buurt van Vitsand. We bekijken op de borden welke wandeling we kunnen maken en gaan op pad naar de Junker Jägares Sten. Een steen die 10000 jaar geleden achterbleef toen de ijskap begon te smelten. Hij is met zijn 15 meter 1 van de grootste oerstenen in Zweden. Eenmaal voorbij de rots komen we in een naaldbos, zien we op de bodem verschillende soorten mos en staan er veel bosbesstruiken maar weinig bosbessen. We wandelen verder over grote rotsblokken en zien van bovenop een steen een strand met wit zand. We wandelen naar de auto en ik pluk wat bessen. Terwijl wij bij aankomst makkelijk plek vonden is het er nu erg druk.

We rijden naar de hoofdingang en vinden met moeite een plekje. Ook daar is het heel erg druk. Hier
lunchen we eerst en nemen we dan de wandeling richting Stenkällan. Over rotsen, wortelstronken klimmen we omhoog. Op wat moeilijker plekken is er een leuning of een trap. Ook in het bos wemelt het van de mensen (vaak met de Nederlandse taal) maar toch genieten we van het moois. Ik wandel even tot de Stenkälla, een blokkengrot die ontstaan is door 10 meter hoge rotsblokken. Op de bodem van de grot bevindt er zich een klein vennetje. We wandelen van hieruit  via een trap naar de Stenkällanklack. Ik klim via een kloof naar een groot rotsplateau. Mooi maar daar loopt het te volgen pad niet. We moeten terug naar de Stenkälla. Ook Leon en Timber wagen zich aan het stuk en daarna stijgen en dalen we weer een stuk door een naaldbos of over rotsen. We passeren enkele meertjes en komen uiteindelijk weer terug aan de auto.

Schoenen worden gewisseld, een route wordt bepaald en we rijden richting een overnachtingsplaats.
We stoppen nog even bij de COOP voor wat boodschappen. Iets voor 17 uur vinden we op Habocamping een stuga. Beter dan deze van gisteren. We claimen 2  van de 4 bedden voor onze spullen en ik kan aan de slag in de keuken om te koken. We eten buiten aan de picknicktafel voor de stuga.

Na de afwas wandelen we nog even naar het Vätternmeer (1 van de grootste meren van Zweden)en de haven. Daarna zetten we ons buiten aan de tafel en werken we een beetje aan de blog. En terwijl de zon langzaam ondergaat is het weer bedtijd.

6 augustus 2025

Een goede laatste nacht in de camper en dan op ontdekking tijdens de ochtendwandeling. Een historische plaats zo blijkt. Als eerste bots ik op een herdenkingsplek voor de slag bij Herrevadsbro. (1251). Iets verderop staat een steen met runetekens. Als ik dan nog verder naar het meer wandel vind ik daar een zelf geknutselde vuurtoren. Achteraf merk ik dat deze in de tuin staat van het Ströholms slott. Boeiend maar veel tijd om verder rond te kijken heb ik niet want vandaag moeten we de camper leegmaken en de Subaru inrichten.

Het vraagt toch wat denkwerk en aanpassen om de auto zo praktisch mogelijk te maken. Als eerst staat Timber zijn bench erin. Kleren en vuile was worden herstoken, het eten wordt nagekeken. Ik maak een keuze welke kruiden ik zal meenemen. Timbers koekjes mogen niet vergeten worden. De daktent wordt opgedekt, we weten nog niet of we ze gaan gebruiken, maar de dekbedden moeten mee. Gelukkig blijft het droog en kunnen we rustig alles overladen. De camper laten we vrij leeg achter, Leon neemt nog wat foto’s van de buitenkant om iets achter de hand te hebben voor na het slepen. Daarna wordt de sleutel bij Björn achtergelaten voor de sleepwagen en is het tijd voor ons om afscheid te nemen van 2 geweldige mensen.

We vertrekken richting Örebro en na de eerste rotonde staan we stil voor de trein. Eens in de stad brengen we een bezoek aan de Biltema en schaffen ons een koelbox voor op de aansteker van de auto, een bidon voor water en een telefoonhouder voor in de auto aan. We geven alles een plaatsje en rijden nog even naar de ICA voor wat boodschappen. Met een koelkast zoals in de camper kunnen we voor meer dagen eten meenemen, met een koelbox die enkel koelt als de motor draait, wordt dit dagelijks winkelen. We lunchen op een verlaten stuk parking aan de winkels op de oude manier: op een muurtje.

En dan beginnen we ons langzaam weer in Zweden te voelen bij het zien van vele meren. Leon raakt gewend aan de auto en ter hoogte van Askersund houden we even halt. We bekijken de kerk van buiten en wandelen er even rond richting het haventje en het water.

Vandaaruit rijden we het laatste stukje van de dag richting het nationaal park waar we morgen willen gaan wandelen. We vinden een stuga op Revelbadetscamping aan een meer ter hoogte van Laxå. Een erg primitieve stuga maar met dat wat we nodig hebben: een frigo, 2 bedden, tafel met 2 stoelen en een onderstel van een plooibed (zonder matras) dat we kunnen gebruiken voor een soort bench voor Timber te maken, voldoende om de nacht door te brengen. We laden de auto uit met wat we nodig hebben. Nemen dat wat we gaan gebruiken om te koken en trekken naar de keuken naast de receptie. Ik begin te koken terwijl Leon zich al aan een tafel zet. Terwijl we zitten te eten komt de eigenaar van de camping de eetzaal binnen en zegt dat hij het lekker ruikt. We wassen af en trekken ons terug in de stuga. Timber vindt het spannend en komt niet direct tot rust. Nog een wandeling in de omgeving van de camping en wat foto’s maken van de zon op het water en het is weer tijd om te gaan slapen.

5 augustus 2025

Vroeg uit de veren want we verwachten de garagist Björn van garage Ground Zero Phoenix Land Rover. En inderdaad, iets na half 8 komt hij ons begroeten. Leuk wel, hij is Belg afkomstig van Boom maar woont al 22 jaar in Zweden. Hij legt zich onder de auto en kijkt, stelt vragen aan Leon, kijkt weer en besluit dan de auto te slepen tot bij de garage om met materiaal wat zaken los te kunnen schroeven en beter te kijken. Zijn oordeel is niet zo fijn: de torqueconvertor is overleden en waarschijnlijk ook de frictieplaten in de automaat. Dit kan niet direct worden gemaakt en ook niet binnen de 48u. We bellen de verzekering dat met dit nieuws. Een afsleepmelding richting Nederland wordt aangemaakt. Björn komt ook aan de telefoon, lekker makkelijk dat hij ook Nederlands spreekt, al moeten we even bijsturen van camion naar vrachtwagen want anders begrijpen ze het aan de andere kant van de lijn niet. We praten met de dame in de garage, het is de Engelse vriendin van Björn en vragen of er wat leuke dingen te beleven zijn in de omgeving van Kolbäck. We krijgen enkele plekken aangeduid op de kaart.

We vertrekken langs de baan richting Burial ground of Årby of in het Zweeds: Årby skeppssättning. Een mini Stonehenge volgens de Engelse dame. We kunnen gelukkig ook een klein stukje door het bos, nog even langs de baan en dan een grindweg richting een boerderij. Op het erf of misschien juist ervoor is een weg naar de grafplaats. Volgens Wikipedea zouden er verschillende grafheuvels, enkele steenringen en 2 schipformaties zijn. Wij zien 1 ring van stenen en 1 schipformatie of beter gezegd stenen die in de vorm van een schip geplaatst zijn. Het gras staat nogal hoog en we waren toen niet op de hoogte dat er 2 zouden moeten zijn. We wandelen een stukje terug en steken de grote baan over.
Wanneer we aan die kant van de weg wat verder stappen zouden we een grote stenen ring moeten zien. We stappen over een omheining en wandelen in het bos naar omhoog. Daar zien we inderdaad de stenen wal liggen. Het is een Fornborg of heuvelfort. Het is een versterkte plaats die meestal gelegen is op een heuvel en werd gebruikt als toevluchtsoort,  verdediging of bewakingspost. Ze dateren van 500 voor tot 1050 na Christus. Er liggen ongeveer een 1000-tal van deze fornborg in Zweden, vooral in Oost-Midden Zweden, Bohuslän en noord Halland, de hoogste is te vinden in Jämtland. Ik klim even op de muur en zie in het midden echt een put, al is het niet helemaal goed te zien omwille van het feit dat er nu heel veel bomen in staan. We wandelen wat verder op de heuvel, zoeken een weg door het bos om minder langs de baan te moeten wandelen, passeren toch nog een huis en wandelen terug naar de garage.

We lunchen bij de auto en gaan weer bellen. We hebben  nu al de zekerheid dat de auto naar huis geraakt maar wij zouden dat ook graag doen.  Volgens de reisverzekering hebben we recht op vervangend vervoer. We begrijpen dat een camper niet voorradig is, maar hopen toch op een redelijke auto. We krijgen het ontnuchterende bericht dat we wel een huurauto mogen maar dat deze niet uit Zweden mag. Dan zouden we daarna met de trein (minstens 5x overstappen) of met het vliegtuig moeten gaan.
Niet echt haalbaar met Timber en waar blijven we met al onze spullen want een koffer of zo hebben we niet bij. We besluiten zelf even te bellen naar autoverhuurfirma’s. De eerste geeft dezelfde uitleg. Hertz ziet wel een mogelijkheid. Ze onderzoeken mee verder en zouden een auto kunnen hebben tegen donderdag of vrijdag, in Stockholm. We dienen hem dan wel in Amsterdam bij het vliegveld in te leveren. Elders in Nederland geeft 4000SEK extra op de teller, en dat is allen voor het afleveren, dan zit de huur en de kilometers nog niet mee in het bedrag. Terwijl we zitten te bellen, wordt er op de venster getikt. Een man met een witte 90 Defender, die eerder in de ochtend ons verhaal aanhoorde, kwam met een voorstel. Ofwel reed hij ons voor 1000euro naar Nederland en reed hij met de auto terug, ofwel mochten we de auto van hem overkopen met nota bene een daktent erop voor een bedrag lager dan de huurauto.
De keuze was snel gemaakt. Leon rijdt de man naar huis, verzorgt het papierwerk en het financiële luik en komt weer terug. Ik sta helemaal te trillen en de Engelse dame neemt me mee naar een plekje in de zon. We beginnen te praten, zij vooral over haar leven en hoe ze daar terecht is gekomen, over Landrover mensen en nog veel meer. We zochten naar een oplossing maar deze van de auto, een Subaru Outlander, die hadden we echt niet zien aankomen. Wonderen bestaan maar vooral merk ik nog maar eens hoe hecht de Landrovergemeenschap is. Vermits Leon pas na 17u terug is, besluiten we om nog een nacht er te blijven slapen. De camper wordt naar een stelplaats achter de garages gesleept, en wij zetten de nieuwe auto erbij. Even bekomen in de nieuwe auto en alles nakijken. We vinden nog een vol handschoenkastje en boven in de daktent ligt ook nog al het materiaal. We pakken alles in en verwittigen de man. Nadien hebben we even tijd om eindelijk eens te grillen. Wat smaakt dat goed. Opgelucht en ondertussen weer wat plannen maken, gaan we slapen.

4 augustus 2025

Omdat we niet weten wat de dag gaat brengen nemen we nog snel een douche. We zijn klaar tegen 8u en gaan wachten. Om zeker te zijn ook nog eerst even bellen. De half 9 dat we zouden worden opgehaald, werd dus niks want eerst moest de Zweedse SOS dienst nog nakijken voor een garage, sleepdienst goedkeuren,… Ik besluit te gaan lezen, het Zweedse boek is snel uit, dan maar de nieuwe Aspe beginnen. Leon houdt zich bezig met oplossingen bedenken en ook wat te lezen. Na het middageten bellen we opnieuw. De Zweedse SOS dienst heeft een oplossing bij de dichtstbijzijnde garage: er zou pas binnen een maand naar gekeken worden. Bij de opmerking, dan kan je hem net zo goed ineens naar huis verslepen werd het even stil. Na een uur dan toch de goedkeuring voor de garage en voor het afslepen. Dat laatste zou die avond nog zijn. We besluiten om in het hotel op zoek te gaan naar een fikamomentje. We ontmoeten de directeur, bedanken hem nog eens heel uitdrukkelijk voor de overnachting en krijgen zowaar koffie en thee aangeboden, weliswaar zonder lekkers. We genieten vanop het terras van het uitzicht. Zien dat de vrachtwagen de vuilbakken van het evenement komt ophalen en keren terug naar onze camper. Ondertussen zien we ook al de gehele morgen werkvrachtwagens voorbij komen, er wordt hier en daar de oprit van de zijwegen geherasfalteerd.  Lezen verder, wandelen met Timber, lunchen, gaan een ijsje eten, wachten, bellen, wachten, lezen, wandelen,…

Iets over zeven gaat de telefoon: de chauffeur van de bergingstruck. Hij zal er na 20u zijn, hij moet nog elders een auto ophalen. Ik maak snel wat te eten. We wassen af, gaan voor de zekerheid nog even in het hotel naar het toilet. En dan komt om iets na half 9 de truck het terrein opgereden met al een auto erop. Die half negen dat was gezegd was dus ’s avonds. Het wordt dan grijze auto eraf, onze erop en de grijze in de beugels mee. Dit alles duurt nog geen kwartier. We rijden richting Leksand. Daar wordt de wagen afgezet aan één van de garages waarvoor we zaterdag in panne stonden, grappig. En dan rijden we door naar Kolbäck in de omgeving van Västerås, toch wel 200km. Gezellig met z’n 3 in de cabine. Leon op het bed, ik op de bijrijdersstoel. In het begin praten we over veel, maar dan wordt het donker en stiller in de auto. Ik dommel een paar keer in en iets over 12 bereiken we de garage. We nemen afscheid van de chauffeur en haasten ons naar bed. Het is nodig want het is laat en het wachten was afmattend.

3 augustus 2025

Zeer op het gemak op gestaan en al de rest, we konden toch niet weg. De anderen vertrokken 1 voor 1 of in groep. Afscheid werd genomen van de eigenaars van de brandweerauto en de ambulance. Dat was minder leuk. Toen bijna iedereen weg was, kwam er een Discovery terug het terrein opgereden. Problemen met de remmen. Een achtergebleven Range Rovereigenaar zette zich er naast met luifel open. Zo had de andere geen last van de zon of de regen. Iets na 14 u vertrok ook de voorzitter. Wij hadden ondertussen de verzekering gekregen dat we tot maandagavond zeker mochten blijven staan. De gerepareerde Disco reed weg. En net toen de Rangeman de luifel weer had ingeklapt, zijn plannen had uitgelegd, was de Disco er terug. Minder geluk deze keer. Lager achterwiel stuk. Hij besluit nog 7km te rijden tot bij een collega en die zal hem dan op maandag meenemen naar het werk. Uiteindelijk blijven we alleen achter. We trakteren onszelf op een ijsje bij het hotel. Daarna trekken we onze wandelschoenen aan en gaan door de weiden en het bos richting het Siljanmeer. We komen uit op de camping, nemen enkele foto’s aan het meer en wandelen langs een andere weg weer naar de kampplek. Op onze weg komen we oude huisjes tegen en een intacte kerkboot. Een boot die vroeger werd gebruikt om mensen over het meer naar de kerk te vervoeren. Terwijl ik sta te koken, komt er in de wei naast ons een reetje voorbij wandelen, rustig grazend,af en toe opkijkend. De gemaakte pompoenrisotto smaakt. Iets voor 19u laat de ANWB weten dat ze eigenlijk niets voor ons kunnen betekenen want de auto staat bij de RDW aangegeven als camper en niet meer als auto en dat supplement hadden we niet betaald en dit nadat ze al 2 dagen over en weer waren aan het bellen en eigenlijk alles geregeld was en we maandagmorgen zouden worden opgehaald. Leon is al 31  jaren lid en heeft ook een supplement  aanhanger (een ander vakantieverhaal ligt hier aan de basis) maar in de kleine letters had hij niet gezien dat dit ook voor een camper diende te gebeuren. Dan maar de autoverzekering bij de NKC gebeld.
Door de allrisk verzekering hadden we daar wel recht op afslepen naar een garage. Wat een gedoe. Terwijl ik dan Timber nog even uitlaat, maak ik wat foto’s van de ondergaande zon boven het meer.

2 augustus 2025

Terwijl de regen met bakken naar beneden valt tijdens het ontwaken en ontbijt, hebben we toch een droog infomomentje. Vandaag gaan we nog een green laning doen, met volgens de voorzitter: meer cultuur en meer rode huizen. Niet iedereen gaat mee, sommigen zijn reeds naar huis, anderen blijven liever op de kampplek. We vertrekken droog en al snel rijden we op een grindweg, inderdaad tussen vele rode huizen, maar ook door het bos. Een mooie weg die door de regenval en het passeren van vele LR er stilaan minder “weg” begint uit te zien. Halverwege en vergezeld met een stevige regenbui worden we op een open plek in het bos getrakteerd op fika. De moeder van de voorzitter heeft zeker meer dan 100 kanelbullar gebakken, voorts staan er kannen thee en percolators met koffie. Ondanks de regen is het toch een gezellig onderonsje. Na de fika vertrekken we terug richting Leksand. Eerst nog in kolonne en dan het laatste stukje op onszelf.

Net voor de parking van de ICA supermarkt in Leksand en voor enkele (gesloten) garages stopt de auto ermee, gelukkig veilig aan de kant. Vermits er enkele collega’s LR ook bij de supermarkt zijn, kunnen we hulp regelen. We krijgen in elk geval morele steun van de antieke brandweerwagen en de ambulance. Ideaal gezelschap als er iets stuk is. Olie automaat en auto worden gepeild en goedgekeurd. Kleur van de olie uit de versnellingsbak wordt als bedenkelijk beschouwd. Iemand legt zich onder de auto om te speuren naar lekken, maar ziet niet direct iets. Toch wordt besloten om olie bij te vullen bij de bak. Na 1l extra wordt de auto opnieuw gestart: hij doet poging om vooruit of achteruit te komen maar verder dan poging is er niet, er is wel al meer beweging dan voordien. Dus wordt er eerst om extra olie gereden om nog bij te vullen. Nog 1 liter geeft geen extra effect, een tweede (derde) zien we er onderaan uitlopen, wat uiteraard niet de bedoeling is en als niet in orde wordt beschouwd. We ruimen de olie van de baan, eten een hapje, doen onze boodschappen.

De ambulance wordt voor onze auto gespannen en zo worden we naar de kampplaats gesleept. Daar staan we dan midden in het veld. Iedereen net op tijd terug voor de jaarvergadering van de club. Als deze gedaan is, gaan er enkelen huiswaarts. We kunnen gelukkig nog een eigenaar van een Defender met winch onderscheppen. Na wat sukkelen (batterij van de afstandsbediening was leeg) werd de auto met behulp van de lier naar de zijkant van het plein getrokken. Wij blij want we stonden nu uit de weg en de andere blij omdat hij zijn lier nog eens kon gebruiken. Eens de auto aan de kant, stromen andere owners toe. Enkele, met kennis van zaken, leggen zich om beurt onder de auto, kijken, praten, bespreken en besluiten dat de automaat kapot is, en dat er zonder brug niks kan gemaakt worden. Het is even slikken maar wij zijn veilig en wel en binnenkort hebben we weer een ongelofelijk vakantieverhaal.
Dan wordt het bellen naar de ANWB. We hoopten eerder nog op herstel zodat we nog niet belde. Wachtrij, muziekje, doorschakelen, uitleg, teruggebeld worden, regelen. De rest van de namiddag vliegt voorbij.  We gaan nog even langs bij de afscheidsvergadering, drinken iets bij het hotel en gaan dan terug naar de auto. We koken en zetten ons nog even bij de eigenaar van de ambulance en brandweerwagen. Ik bedank ze met elks een doosje Nederlandse autosnoepjes, lördagsgodis. We kletsen wat bij de vuurschaal, ik neem nog wat foto’s van de ondergaande zon en dan is het bedtijd na een bewogen dag.

1 augustus 2025

De regenbui van gisteravond was gelukkig maar van  korte duur. We worden wakker met de zon. Vandaag staat green laning op de planning. En we dachten dat er gisteren veel auto’s stonden op het terrein, iets voor half 10 komen er nog 10 LR aangereden. Na een kort infomoment wordt de kolonne gevormd. Met 65 auto’s in 1 rij rijden we richting Leksand. Het enige trikkie stukje want het is niet evident om zo een stadje door te rijden. Iets voor 11 uur zien we de voorste auto’s in een straat omkeren en parkeren. Als al de 65 auto’s gediciplineerd geparkeerd staan is het fikatijd bij Rältagården. Ook hier gaat iedereen netjes in de rij staan voor koffie/thee en gebak (keuze uit kärleksmums of morotkaka). We zetten ons ergens aan een tafel en beginnen en geanimeerd gesprek, weliswaar in het Engels.

Na het lekkers is het tijd om verder te rijden. Dit keer gaat de route wel over gravelwegen. Blijkbaar was het eerste deel dat ze wilden rijden te nat en reden we daarom best wat over asfalt. Het gaat op en neer, langs het meer, een riviertje, maar vooral ook langs rode huisjes. Onderweg stoppen we even aan de kant van de weg en worden er foto’s gemaakt en een filmpje met een drone. De rit gaat naar SIljansnäs voor de lunch. Wat gebeurt er aan een parking bij een naturum als er ineens 65 LandRovers willen parkeren. Dan kan je spreken van een invasie. Zie je de mensen zien, oh leuk een LR, oh nog 1 maar houden ze het niet vol tot nummer 65. Voorts parkeren de LR zich dan 2-3 rijen dik, nemen stoeltjes, klappen achterkleppen neer, nemen gasbrandertje en beginnen zich te settelen voor de lunch alsof er niks gaande is. Parkeerplaats vol? Hoezo? Wij eten onze lunch aan de auto en wandelen daarna met Timber het bos in. De weg van het Naturum volgend. We zien verschillende beeldjes in het bos waarbij dan een bordje met uitleg staat zoals bij een das, vos, eekhoorn en een haas. Korte maar leuke wandeling en… de bosbessen zijn meer dan klaar.

We rijden deels weer in groep, deels alleen weer naar de kampplaats. Zetten ons met onze stoeltjes in de zon en komen even tot rust. Vooral “even” want duidelijk heeft de auto de aandacht van verschillende mensen getrokken en krijgt hij meermaals een bezoekje en wij een boel vragen. We koken en eten nog snel want we worden bij het volgende infomoment verwacht. Dat laatste gebeurt zonder veel hinder, wel met veel gelach. Ook vanavond komt er even een verfrissend buitje van 10 minuten over en dan kunnen we weer genieten van het uitzicht over het Siljanmeer.